رسول والی

بیسکوییت جدیدم را خریدم. قبلی دیشب تمام شد. آنقدر در سوپر مارکت برج کاوه چرخ زدم و عقب و جلو رفتم تا انتخابش کردم. همیشه تنوع دشمن خونی انتخاب است. هم سختش می کند هم بی مزه اش. 

خریدم اما نخوردم. با اینکه حق خوردنش را داشتم. شاید پس انداز می کنم شاید هم نه. روش درمانی ام را روی این بسته ی بیسکوییت هم امتحان کردم. عجیب است. روی هر نوع خوراکی جواب می دهد. اما روی خوشمزه ها با ضریب اطمینان بسیار بالاتری.

پس من یک کاشفم. چون به روشی می زیم که هیچ کسی تا بحال نزیسته. تنها آدم زنده بین تمام اطرافیان ام. شاید هم تنها آدم خود بزرگ بین و مغرور! زمان همه چیز را روشن خواهد کرد. زمانی طولانی به بلندای تاریخ.

پ.ن: به شدت قهر قهرو. همین الان زین روی که از دیشب نتوانستم یک چای دونفره بخورم در قهر بسر می برم.