و اینگونه بیماری وقت تلف کردنم درمان شد

عادت داشتم مدام به گوشی ام سر بزنم. تلگرام شده بود چاهی عمیق برای بلعیدن زمان و از آن مهمتر، توجه من. اینستاگرام که دیگر بدتر. تایم لاین جذاب و تمام نشدنی اش گرفتارم کرده بود. شاید پر بیراه نباشد که مفهوم "نت" را جدای از شبکه بودنش، به تار عنکبوت هم ترجمه می کنند. تار عنکبوتی که شکارش، وقت گرانبهای من و شماست. به قول عزیزی، زاکربرگ و امثالش فرعون های مدرنند. آنها ذهن ما را به بردگی می گیرند. ما نمی توانیم به راحتی تصمیم بگیریم که برای ساعاتی وارد پیجمان نشویم و تخمه های خوشمزه نوتیفیکیشن هایمان را نشکنیم.

کار به جایی رسید که یک روز کامل هیچ کاری نکرده بودم . فقط گشت گذار در بازار تمام نشدنی محتواهای زرد و بی خاصیت تلگرام و اینستاگرام. در بین وب گردی هایم نکته ای را کشف کردم: اگر می خواهید بر زمان خود برنامه ریزی و مدیریت بهتری داشته باشید، به مدت یک هفته هر کاری می کنید را بنویسید. بعد از یک هفته، زمان هر فعالیت را محاسبه کنید و برای هفته ی آینده برنامه ریزی بهتری برای زمانتان داشته باشید.

امروز این کار را شروع کردم. از صبح. 6:45 تا 7 دستشویی... 7 تا 7:15 لباس پوشیدن و آماده شدن. 7:15 تا 7:45 رساندن همسر. 7:45 تا 8:10 بنزین زدن و الی آخر.

الان که به ساعت 17:48 رسیده ام و به دفترم نگاه می کنم، خبری از فعالیت های مسخره ی دیروزم نیست. این توصیه، ابزاری نبود که با کمک آن بتوان مدیریت زمان انجام داد. این کار، خودش مدیریت زمان بود.

متوجه شدم وقتی قرار است فعالیت هایم را بنویسم، دیگر اصلا سراغ یک سری کارها نمی روم. همین که تصور می کنم باید این کار را بنویسم و بعدا بخوانمش، ترجیح می دهم انجامش ندهم و فعالیت مفیدتری را جایگزینش کنم. اصلا دوست ندارم بعد از یک هفته به صفحاتم برگردم و ببینم جایی نوشته شده از ساعت 10 تا 11:30 چرخ زدن در اینستاگرام. در حالیکه کارهای خیلی مهمی هنوز روی دستم مانده و انجام نشده. کارهایی که اگر وقت داشتم و انجامش می دادم، قطعا آینده ام تغییر می کرد. برای این کارها وقت هست، مهم این است که انجام دادنش، اولویت من و شما باشد.